The 15 – Minute Prince

Nagkaroon ng problema sa status ng Iqama ang kasama ko at ayaw isyuhan ng Visa sa immigration ng Abu Dhabi Airport. Hinintay ko siya at tinulungan na magexplain sa immigration officer. After 30 minutes of waiting, I left my colleague sa immigration area leaving him the copy of the hotel booking and praying that he makes it. Medyo sinisita na kasi ako ng Airport Police sa pagstay ko sa may immigration to support him. Before I got to the elevator to go down the Taxi Stand, a guy who looks like a Pakistani in casual clothes, approached me and asked me if I want a taxi. Careful not show any hint that I am not yet familiar with the place, at baka masalbahe pa ako, I told him that I will take the taxi from the stand.

He was so persistent, even offered to carry my bag, and told me he drives a taxi and that he can take me wherever I want to go. I told him I will take the taxi from the stand but I have to wait for about 15 minutes because my friend was still inside the airport. He seemed somewhat irritated and even remarked that he can wait for me and my friend. I answered that my friend has to finish his shift. He is an airport policeman and my friend will bring me to his house. The guy left me in a hurry.

When he was nowhere in sight, lumapit na ako sa dispatcher sa taxi stand. He asked me whether I like the regular metered taxi or the limousine. I asked him what is difference between the two in driving me to Crowne Plaza Yas Island. He replied that only a little difference, the limousine is 60 dirhams, but for “kabayan” I can have it for 50 dirhams. ( I found out later that for the metered taxi, the fare from the airport to the hotel is 45 dirhams. Wagi.)

Wanting to experience how it feels to be a Prince for 15 minutes, I chose the limousine. It was a BMW M5 Limousine, so roomy, cool, comfortable and with a small refrigerator in the middle. The LCD monitor showed a Jackie Chan movie, and the driver was in a clean uniform with a matching cap at that.

He drove smoothly, I can barely feel the turns and humps and the road seemed to be lined with marble tiles, it was really a like a soft breeze in a summer afternoon. At mind you, mabango ang loob ng sasakyan. Walang amoy putok. We got to the hotel when I was starting to really enjoy the ride.

Yes, I felt like a Prince for 15 minutes and appreciated the comfort and luxury of riding in a limousine. Pero ang pakiramdam ko ay parang de numero ang kilos ko. Parang pag me hinawakan ako na anuman sa sasakyan ay magagasgasan ito o masisira. Hindi ako makagalaw ng normal… ng kung ano ako. Naging de susi ako.

Naisip ko rin na ang lakas sa gasolina ng sasakyang iyon. Naisip ko rin ang gastos sa maintenance, ang pasahod sa driver, at iba pang gastos kakambal ng pagkakaroon ng isang limousine, tulad siyempre ng kailangan mamahalin suot mo, kakain ka sa mamahaling restaurant, mamimili sa mamahaling stores, bibili ng mamahaling damit, alahas, atbpa. Subukan mo kayang iparada ang ganitong sasakyan sa Aling Conching Carenderia sa Vito Cruz, sa Bulaluhan sa Dian St, Sinigang Plaza sa Veterans, sa tapat ng Ukay-ukay sa Tagaytay, Lomi King sa Lipa City, o sa Divisoria, sa Central Market, Palengke ng Libertad.

Pinisil ko ang ilong ko.

Back to reality.

I love being myself. I love acting myself. I love the natural me. Simple.

Sayad ang paa sa lupa. Yapak pa.

—-00000—-

“A cottage small is all I’m after, Not one that’s spacious and wide. A house that rings with joy and laughter with the ones you love inside. Some like the high road, I like the low road, Free from the care and strife. Sounds corny and seedy, but yes, indeed, I like the simple life.” – Ella Fitzgerald

—-00000—-

Alin ang uunahin mo?

In life, we always have to make choices, we always have to set our priorities. Sa araw-araw nating pamumuhay, lagi tayong nahaharap sa pagtatalaga at pagtupad ng kung ano ang mas mahalaga sa ating buhay.

In 1924 Olympic Games na ginanap sa Paris, unang ginanap ang karera ng canoe at ang paboritong team ay ang USA. One member of that team was a young man by the name of Bill Havens. Habang nalalapit ang Olympics, ay lumalapit din ang araw ng panganganak ng asawa ni Havens. Idagdag pa na noong panahong iyon, there were no jet airliners from Paris to the United States, only slow ocean going ships. And so Bill found himself in a dilemma. Should he go to Paris and risk not being at his wife’s side when their baby was born? Or should he withdraw from the team and remain with his family?

Naiintindihan ng asawa ni Havens na ang Olympics ang magiging katuparan ng pangarap nito. Pero si Havens ay nagdesisyon na manatili sa tabi ng asawa sa kanyang panganganak. Para sa kanya ito ang priority kesa pumunta sa Olympics at tuparin ang pangarap.

Nakuha ng US Team ang gold medal, at ang asawa ni Havens ay nalate sa panganganak, na kung sumama lang si Havens sa Olympics makakatabi pa rin niya ang asawa sa panganganak nito. Marami ang nanghihinayang, pero si Havens ay di nagsisisi dahil para sa kanya tama ang kanyang desisyon. Alam niya kung ano ang pinakaimportante sa kanyang buhay at ginawa niya iyon.

Hindi lahat ay may lakas ng karakter tulad ni Havens para tumanggi sa isang gintong pagkakataon upang isa-isantabi ang para sa kanya ay mas mahalaga. Ilan sa atin ang nasilaw sa mga pagkakataong kumita ng mas malaki, kahit sa masamang paraan, dahil ang pagkamal ng pera ang mas mahalaga kaysa pananatili ng dignidad. How many of us opted to accept bribes, sell our votes, cheated in exams when the opportunity came out, para lamang sa tingin natin ay pananagumpay? How many of us opted na makipag-inuman sa Boss upang mapalapit sa kanya kaysa samahan ang pamilya sa pagsisimba? How many of us will say, “minsan lang magconcert si JLo, manuod na lang ako” kaysa tulungan ang ating anak sa kanyang assignment? Ilan sa atin ang uunahin ang makipag-usap sa kliyente upang maisara ang isang malaking “deal” kaysa makipag-usap sa mahal sa buhay at alamin ang kalagayan?

Ang ginawa ni Havens is the way to inner peace. Kung tumuloy siya sa Olympics with thought of his wife giving birth, baka hindi siya makapagconcentrate at makapagbigay ng husto sa laro. Ganoon din sinuman sa atin, how can you have peace, when you know na sa gagawin mo ay may nagdurusa. Tulad din iyan ng pagsusugal, masaya ka kapag nananalo, pero naisip mo na may nagdurusa? At ito ay ang iyong tinalo.

Balik tayo sa kay Bill Havens. Lalaki ang naging anak ni Havens at pinangalanang Frank. Pagkaraan ng dalawampu’t walong taon, in 1952, nakatanggap ng cablegram si Havens mula sa anak na si Frank na nasa Finland, lugar ng 1952 Olympics. Sabi sa cablegram ni Frank, “Dad, I won. I’m bringing home the gold medal you lost while waiting for me to be born.”

Frank Havens had just won the gold medal for the United States in the canoe-racing event, ang medalya na pinangarap ng kanyang ama noong siya ay kasalukuyang ipinapanganak. Ang di natupad ng ama, dahil sa priority niya ay ang anak, ay tinupad ng anak.

Nakuha ni Frank ang gintong medalya na di nakuha ni Havens. Dalawa ang nakamit ni Havens: isang mapagmahal na anak, at isang gintong medalya. (Ang kuwento ni Bill Havens ay hinalaw sa aklat na “Life that Makes a Difference” ni Steve Goodier, 2003)

—–00000—-

“I feel happiness, sadness, remember the places that we have been to push our views and ideas home. Of meeting people who feel alone, of seeing anguished faces smile again. An achievement? Well I hope. A question of priorities in a universal rule.” – Conflict

Combat the Ipis

Nashock ako ng pagbuklat ko ng aming lalagyan ng sibuyas at bawang sa kusina ay may lumabas na maraming ipis. Isang angkan yata ang nasa ilalim ng lalagyan at talagang pinamugaran nila ang ilalim ng maliit na mesang patungan ng pangsahog sa lutong pagkain. Dali dali kong inilagay sa lababo ang mga sibuyas at bawang at itinapon ang mga papel at plastic na nakalagay sa mesa. Tapos winalis at nagspray ako ng  Crawling Insect Killer.

Naglinis kami ng kusina at ang lugar na pinanggalingan ng ipis ay nilagyan ng kasama ko ng powder na pamatay daw ng ipis. Kontento na kami na malinis at ipis-free ang aming kusina ng mga sumunod na araw. After a week, may nakita na naman akong ipis at sinabihan ko ang mga kasama ko na araw araw ay itatapon ang basura upang di kami pamugaran ng ipis sa kusina. Again linis at spray ng Cockroach Killer para mamatay ang mga ipis. Pero after a week ay meron na namang mangilan ngilan na nagpapatintero at nagkikilitian ng sungot na mga ipis. Noon ko naalala ang payo sa akin ng isa kong kasamahan sa church. Look for Combat Cockroach killer. Mabisa nga raw.

Nakabili ang kasama ko at inilagay namin sa mga sulok sa kusina. Mabisa nga yata dahil 2 months na ay wala na akong nakikitang ipis.

It works this way, pag ang isang ipis ay nakalanghap ng Combat at nakahalubilo ng kapuwa ipis, parepareho silang mamamatay. Transmittable ang epekto ng Combat kaya kahit isa lang sa colony ng ipis ang matamaan, lahat sila ay malililipol.

We have now an ipis-proof kusina dahil sa Combat.

Pero ang pinakamahalaga para makontrol ang ipis, ay ang pananatili ng kalinisan.

—–00000—–

“Bins and boxes and tubs and cubbies. And drawers and hooks and shelves. Everything has a little place to be. So we can clean it up all by ourselves. Clean up, clean up, everybody clean up as fast as we can.” – Nancy Stewart.

HUMILITY, (noun) Cool and Courteous. (antonym) Amalayer

Pagkababa namin ng eroplano sa Abu Dhabi Airport, me and my colleague Mr. LDR proceeded to the gate for arrivals and we had our bags passed through the x-ray. Then, we went to the immigration lane to secure our Visa On Arrival. We were queued with a group of Nepali workers, about 30 of them, however, the Pinoy officer told us to fall in line at Counter No. 7.

The Emirate immigration officer took my Iqama and issued me a form for filling up and he instructed me to go to the eye scanning section, come back and pay 105 Dirham for the Visa. When it was LDR’s turn, he was told that he cannot be issued Visa on Arrival because his Iqama stated he is an Electrical Engineering Technician. He asked for consideration from the immigration officer, but was told he is only following the procedure. He added that LDR can talk to their Officer-on-Duty if he will be considered. LDR went to the OOD office and explained that he needed to enter Abu Dhabi because of some business meetings, it was official business he will be doing. Again, he was denied and the OOD remarked he must go back to Saudi Arabia. LDR inquired if there is any way he can be allowed entry, and was advised to wait for their Chief, the Captain of Immigration and can talk to him. LDR answered that he will wait.

Flashback: LDR applied as Sales Engineer to our company and have submitted all the required documents related / required of the position INCLUDING his certificates as an Engineer – Diploma, TOR, PRC to the recruitment agency. He was selected by our company and the agency was told to expedite quickly his hiring and mobilization to Saudi Arabia. For want of faster mobilization and to meet their target, the agency was able to send LDR to Saudi Arabia in due time, but he was issued not an Engineer’s Visa but an Electrical Engineering Technician’s Visa. For 5 years, LDR kept on requesting our HR Department to change his Visa status but he was given the run-around of the officer and staff of our HR, promising to change his status in a short time.

Long queue at the immigration.

After the eye scanning, I talked to LDR and he told me he will wait for the Captain, because it will be one horrible process to go back to Saudi Arabia without the Entry Stamp of UAE in his Visa. He will be holed up in the Airport and depending on the efficiency and willingness of Gulf Air to help him, it may take a whole day or two before he can be repatriated to Saudi Arabia. Notwithstanding, the agony of being interrogated again at Saudi Arabia immigration section. All because of the short-cutting of the recruitment agency and the inaction of our HR Department.

I paid the Immigration Fee and requested the officer for a few minutes before I come out of the immigration gate to talk to LDR. I told him that I will wait for 30 minutes outside, and then will proceed to the hotel. I left LDR the reservation slip for the hotel, because back in my head, I am confident he can make it through.

Upon checking in at the hotel, I advised the Receptionist that my companion is still at the airport waiting for clearance from the immigration. I even wrote LRD’s name in a piece of paper and handed it over to the Receptionist. Inside the room, I tried to call LDR, but his cellphone was off. We arrived at Abu Dhabi Airport at about 445 AM their time, and I was in the hotel at 555AM. At about 645AM, I decided to catch some sleep after a few more attempts to contact LDR.

715AM, I was awaken by the hotel phone ringing and half roused , my mind still unclear, when I talked on the phone the other person on the line told me, in German accent “Heyy Emilio, how arrrrr you! Good you made it hahh! What timeeee did you arrrrrive? So, shall we have brrrreakfast?” I readily answered, “Hey Yvan, good to hear your voice. I checked in at about 6AM, LDR is still at the airport. He’s having some difficulties in the immigration. I am praying he makes it.”

Then, he said, “Sir, okay na. Nakalusot din ako. Finally. Hinintay ko ang Captain, di pa ako tapos magpaliwanag, pinayagan na agad ako. ” It was LDR, who just arrived.

I have proven three things in this incident:

1. LDR is a full bloodied Sales and Marketing guy. A full bloodied Sales and Marketing guy will never stop at any hindrances, he will find a way to produce result and overcome the obstacles.

2. He is one Filipino worth emulating. I saw how COOL AND COURTEOUS he was when he talked to the immigration officers. So HUMBLE unlike other Filipinos who are arrogant … reminds me of “AMALAYER”, the customer who tried to feed the cashier with money when he was questioned to pay his bill, our Congressmen, Senators, public servants, pinoy officers and staff at our embassy, and many more arrogant and self serving pinoys.

3. He showed great faith in God. Knowing LDR very well, I know he prayed for guidance and help from God in that situation.

Get it on man! You’ll surely go places and will be more blessed. And our readers too!

—-00000—-

“I feel so alive being in this place. Surrounded by a positive embrace. I’m taking this ride at my own pace today. La La La it’s a beautiful day Things are going my way. Nothings’s gonna bring me down.” – Natalie Brown

yABUDHABIdooh!

Ang unang impression ko sa Abu Dhabi ay malinis, efficient at maayos ang lahat ng sistema. Sa airport pa lang maoobserbahan na mabilis at magaling ang mga staff sa pagdirekta kung saan ka pupunta at kung ano ang gagawin mo. Sa dami ng mga pasahero na dito ay bumaba o nagtatransfer (may 1.2 million at 10,000 aircraft movements isang buwan), iisipin mo kung anong sistema ang pinalalakad nila at anong klaseng pamamahala dito.

Napakahusay ng mga personnel, at ang immigration ay talagang masipag at maayos. Kaya naman ang expectation ko ay napakataas sa anumang facility, kagawaran, institution, at serbisyo. Pagdating ko Hotel ay naayos kaagad ang check in particulars ko at nasa room na ako in 5 minutes. Iconsider pa na dumating ako sa otel ng 5AM. Sabagay, sa mahal ng bayad sa otel na tinuluyan ko, dapat lang na ganun kaganda ang service nila.

Nakaidlip ako ng 1 oras, nagalmusal kami ng kasamahan ko na Sales Engineer at by 9AM sakay na kami ng taxi papunta sa aming meeting. Magalang at mahusay ang pagmamaneho ng driver ng nasakyan naming taxi. Napuna ko rin na kapag sila ay napapasobra ang bilis (limit ay 120 kph) magsasalita ang Taxi Meter ng “this is a warning, you are overspeeding”

Sabi nang driver, nakarecord daw ang warning na iyon, at kapag nakatatlo ka sa isang araw ay may multa ka. Maganda kako iyan kung maipapatupad din sa pinas. Sa tingin ko mura lang ang metro ng taxi na iyon. In fact, puwede ring gamitin ay tablet, me application lang  at mas marami pang options: puwede na ring video player , music player, GPS, Navigator. Mas makakamura dahil sa dami ng gamit. Pero naisip ko rin na mapapamahal pa rin, kasi kung sa Pilipinas iyon, tiyak na maraming sasawsaw na pulitiko at negosyante. Kotong at patong ang aabutin sa pagbibenta ng taxi meter na naisip ko. Idagdag pa na merong magkacalibrate kuno ng metro at ang cable connector dapat ay supplied ni mayor, ang patungan ay supplied ni gob, etc etc.

Sa madaling sabi nakatapos kami ng mga meetings naming hanggang 4pm na walang tigil ang paghanga ko sa kaayusan at katapatan ng mga tao sa Abu Dhabi.

Pero nabahiran ang impression na iyon noong gabi. We were to attend a dinner – meeting with one of our Principals, at 7PM onwards, kasama pa ang lahat ng distributors nila sa GCC at Africa. I researched on the location of the venue and tried to understand from the Google map how to get there.

We got a taxi from the hotel and tried to get a conversation with the driver. Di ko na sasabihin ang nationality kasi baka mabrand pa ako as racist. Pero ang nationality niya ay noted talaga na kawatan sa bansang ito. Maayos ang pakikipagusap naming, biruan at tanong pa nga naming ang mga karanasan niya sa Abu Dhabi.

Noong makita ko na hindi kami lumabas ng highway pagkalampas namin ng Abu Dhabi Golf Course medyo nag-alala na ako. Nang tumawid ng Zayed Bridge, sinabi ko sa kasama ko na parang malayo itong dinaanan natin a. Tinanong niya ang driver kung ilang minutes pa, mga 15 mins pa raw. Sumagot ako sa driver na, we cannot make it in 15 minutes. This looks like a different route. Noon medyo nakahalata ang driver na pinagaralan ko ang daan. If after the bridge and we pass the Police Officer’s Club, then we are on the wrong route.

Inilabas na niya ng highway at kumaliwa kami patumbok ng Al Khaleej Road. I noticed na fidgety na si Driver. Pagpasok sa entrance road ng Traders Hotel sumabit pa sa gutter at muntik pa mabundol ang bumababang pasahero sa unahan sa pagmamadali nito. Siguro natakot na magreklamo kami. Ending: we paid 22 Dirhams more than the normal charge.

Mahirap mag-generalize ng ugali ng lahi, pero iyon ang ipinapakita nila kahit saan sila magpunta, kaya di mo maiwasan.

I am happy na sa parteng ito ng mundo, mataas ang pagtingin nila sa mga Pinoy.

—-00000—-

“I have weathered colder winters. Longer summers without a drop of rain. Push me in a corner and I’ll come out fighting. I may lose but I’ll always keep my faith ‘Cause I’m country strong. Hard to break. Like the ground I grew up on” – Gwyneth Paltrow

I’ll be home for Christmas.. if only in my dreams

We went to Riyadh for a Bid Clarification meeting with a customer who wanted to award the contract sa amin. Sa daan ay panay ang kuwentuhan namin ng mga nangyayari sa aming kompanya na napapadako rin sa mga isyung showbiz at pulitika sa Pilipinas. Palibhasa ay may kasama kaming isang Indian, pero nakapag-asawa ng isang Pilipina, kaya nililimitahan namin ang kuwentuhan sa mga pangyayari sa kompanya at sa pamilya.

Pero si Indian ay nakakarelate din sa mga nangyayari sa Pinas at maging sa isyu ng halalan ay nakakasawsaw. Nakakatuwang pakinggan si Indian at ang kasamahan kong Pinoy Engineer dahil masaya sila sa pagdescribe sa kani kanilang mga anak lalo na at pareho silang mayroong mahigit 1 taong anak na lalaki. Payabangan ika nga sa mga kalokohan ng anak.

Nakarating kami ng office na aming pakay ng mga bandang 10:30 AM at although, the Branch In-Charge na isang Saudi ay gustong sumawsaw sa aming lalakaring kontrata, at gusto niyang angkinin ang credit dito gayong hindi niya ito hawak, hindi rin ito ang nature ng negosyo ng kanyang departamento, at higit sa lahat ay confidential ang treatment dito dahil sa mga bagong teknolohiya na involved na ang dalawa kong kasama ang utak. Ang papel ko sa teknolohiyang ito ay ang magresearch at hanapin ang tamang tao na magiging reference namin. Sa madaling sabi, ito ay unang project namin sa bagong Technology na maaring magbigay ng daang milyong negosyo sa aming kompanya. Kaya iyong Saudi na in-charge sa branch ay naguumalpas sa galit sa amin dahil inaagaw raw namin ang project. Sabi nga ng isa kong dating kasama “nanginginig ang laman sa galit” at isusumbong daw kami sa may-ari. Di niya alam ay ang may-ari ang nagsugo sa amin na pumunta sa Riyadh at “highly confidential” nga ang project na ito.

Naging maayos ang meeting na noong una ay sinosopla kami ng Indian manager, napakayabang ng treatment sa amin. Iyon pala, tinawagan siya ni Saudi boy na huwag kaming papansinin, dahil siya ang Top Man ng kompanya. E nasira ang pagiging top man niya ng magbigay kami ng business cards, at nang magdiscuss kami ng technology at commercial benefits ng bagong technology.

Pabalik na kami at masaya na naman dahil naging maganda nga ang meeting. Biruan at nangantiyaw na si Pinoy Engineer kay Indian. Sabi niya ay makakapagbakasyon na siya at makakapagpasko sa Pilipinas. Si Indian ay sa February pa at exit na ito. Si Pinoy ay ganun din, pero pinababalik siya ng may-ari para tulungan muna ang kompanya. Sabi ni Indian, hindi ka pa rin makakaalis ng kompanya. Sabi ni Pinoy, makakaalis na ako at makakakuha ng mas maayos. Sabi ni Indian, hindi ka makakapagpasko sa Pilipinas. Approved na ang bakasyon ko.

Pinalitan ko ang CD ng pamasko ng Carpenters, at pumailanlang ang tinig ni Karen Carpenter habang nagkakatuwaan ang dalawa.

“I’ll be home for Christmas. You can plan on me.” ang bungad.

Sigaw si Pinoy. “Yes. Yes. See even the song is my team mate. I’ll be home for christmas, hah! So they will plan on me na!”

“Christmas it will find me. Where the love’s light gleam..” ang patuloy ng kanta.

“Oh, hear it. Love’s light. So I will be with my love ones..” tapos sinabayan pa niya ang sumunod na lyrics.. “I’ll be home for Christmas…”

Bigla siyang napatigil sa huling linya.. “… if only in my dreams..”

“Namputsa naman o, okay na sana…. I’ll be home for Christmas…. bakit naman IF ONLY IN MY DREAMS…”

Hahahaha. Ang lakas ng tawanan namin.

—–00000—–

“I’ll be home for Christmas. You can count on me. Please have snow and mistletoe. And presents under the tree
Christmas Eve will find me. Where the love light beams. I’ll be home for Christmas. If only in my dreams.”- The Carpenters

Maraming pagkakaabalahan sa Saudi

Mahirap mamuhay at magtrabaho sa isang bansa na kakaiba ang kultura at paniniwala kaysa nakagisnan nating buhay sa pinas. Ang nakikita lang ng marami sa Pilipinas ay ang sa akala nila na masaganang pamumuhay at antas ng pananalapi ng mga nagtatrabaho sa mga ibang bansa kabilang na sa gitnang silangan. Para sa karamihan ay pinakamahirap ang magtrabaho sa Saudi Arabia kaysa mga bansang tulad ng UAE, Bahrain, Qatar, Oman, at Kuwait. Ang measurement ng hirap kasi ay iyong kahigpitan ng bansang Saudi Arabia sa mga bagay at gawi na sa kanilang paniniwala ay labag sa kulturang saudi at relihiyong Islam. Kaya mapapansin na mas gusto ng karamihang Pinoy ang pumunta ng Dubai, Abu Dhabi, Qatar, Bahrain, na kung saan ay may mga naienjoy silang freedom tulad ng pagkain ng baboy, gimmick sa gabi, alak, babae, at ang pagsusugal.

A bar scene in Dubai.

Well, sa Saudi ay mahirap nga sa isang sanay sa ganoong mga kalayawan, pero kung ang hangarin mo ay makaipon at makapundar ka ng ari-arian sa Pilipinas, ito ang lugar para sa iyo. Dito kasi ang place ang mismong didisiplina sa iyo.

• Walang alak – nakaiwas ka sa pagkalasing at basag-ulo.
• Walang baboy – nakakaiwas ka sa alta presyon at iba pang sakit.
• Walang babae – nakakaiwas ka sa kasalanan.
• Walang sugal – walang mawawalang pera sa iyo.

At ang iyong kinikita ay 100% na napupunta sa iyo dahil walang tax. Mandatory pa ang Medical Insurance, Transportation at Accommodation na sagot ng employer.

Me magtataas ng kilay sa binanggit ko, at sasabihing marami silang nalalamang nagiinom, nagsusugal, nambababae, kumakain ng baboy sa Saudi. Well, I cannot call that as exception, kundi “palusot” upang majustify ang pagnanais na sa isang bansang may kalayaang gawin ang gimik makapunta. Ang gumagawa noon dito sa Saudi ay hindi kayang supilin ang sarili at magfocus sa kanyang objective sa pagtatrabaho rito

.

At kapag nahuli naman, naparusahan, sasabihing “harsh” ang batas ng Saudi, masama ang ugali ng mga Saudi, or violation of human rights ang nangyayari. Pasulat sulat sa embahada, sa OWWA, at pag nahirapan na tulungan, sisisihin ang gobyerno sa pamamagitan ng social media o ng mga hayok sa sensational na balita na mga TV stations.  Alin ba ang nauna? Di ba ang batas nila, at ito ay kailangan nating sundin bilang dayuhan o bisita sa bansang ito. Dumating tayo rito sa bansang ito para magtrabaho na alam natin ang mga bawal at alam nating kailangan nating sundin ang mga ito. Katulad din iyan ng isang mag-aaral, kaya nga tinawag na mag-aaral, inaasahan ng magulang na mag-aaral ang isang bata. Pero kung ang ginagawa ng bata ay lakwatsa, punta sa mall, gimikan, worse ay natututong mag-inom, manigarilyo ay bumabagsak ang mga grades, tapos malalaman ng mga magulang, at napagalitan? Sasabihin ng bata, sungit naman ng magulang.. magdadabog, magsusungit.. meron pang lumalayas.

Mahirap magtrabaho kung ikaw ay naghahanap lagi ng layaw, nag freedom to do things your own. Pero kung mahal mo ang trabaho mo, ang iyong propesyon, ang iyong mga anak, asawa, nanay, tatay.. makakapagfocus ka sa trabaho. At makakakita ka ng mga activities na makakapagbigay sa iyo ng aliw habang ikaw ay narito sa bansang ito,  Hindi lamang sa alak, sugal, bisyo, gimmick, atbpa nakikita ang aliw. Makikita mo rin ito sa resulta ng pinagpaguran mo. Pageexercise. Pakikisalamuha sa mga community activities. Pagreresearch. Sports. Pagpapaunlad ng kaalaman.

At higit sa lahat, sa paglalaan ng ilang minutong pakikipagusap ke Lord.

—-00000—-

“It’s easy to be lazy. And it’s fun to go wild. But when there is no one around then who’s in charge?. You’re the boss of what you do. You stay out of trouble. And you know how to choose. Self-discipline. It’s up to you. You’re in control of what you choose. You do what’s right. Even when you’re out of sight.” – David Woodward

Pag lumaki pa iyan dito

Kasama sa pampalipas oras at pang-aliw namin dito kapag walang pasok ang magkuwentuhan ng kung anu-ano. Pag nasimulan sa isang topic ay talaga namang solved ang araw mo sa kaaliwang dulot ng walang patid na palitan ng karanasan, kalokohan at mga aral na napupulot sa mga kanya kanyang kuwento.

Kung inaakala ng marami na dahil malayo kami sa Pilipinas ay nahuhuli kami sa balitang showbiz, kadalasan ay dito pa nga nauuna sa balita. Kahit ang PBA, ang mga laban ni Pacquiao, ang mga balitang krimen, bagyo, aksidente, o mga personalidad ay updated ang mga taga rito.

Pag nagkakakuwentuhan ang magkakasama nawawala ang homesick at ang lungkot ng malayo sa sariling bayan.

Isa sa gusto kong kuwentuhan ay iyong tungkol sa mga sariling buhay, kasi doon makikita mo kung paano nadidevelop ng husto ang samahan. Doon maririnig mo ang pagbibigay ng mga opinion at payo na minsan ay logical at minsan ay nakakatawa. At doon mo rin matatantiya ang level ng pang-unawa at pagkatao ng iyong kasama.

Mayroon kaming mga kasama rito na may likas na hangin sa katawan, meron namang tahimik lang at paminsan minsan nakikisawsaw sa usapan. Mayroong relihiyoso na laging may kaangkop na relihiyon ang bawat sasabihin, at meron namang ipinagmamalaki ang kanyang pagiging senior dito sa kompanya kaya laging gusto ay siya ang pakikinggan at hahangaan.

Minsan ay nagkukuwentuhan ng tungkol sa mga gawain sa Pilipinas.

“Alam mo sakto ang pagkakahire sa akin ng kompanya sa pagbenta ko ng alaga kong baboy, “ bungad ni Teryo (sadyang ibahin ko ang mga pangalan ng tauhan dito sa post na ito). “Biro mo wala pang 5 months kong inaalagaan ay 100 kg na agad. Kumita ako ng malaki roon.”

“Ay wala iyan sa inalagaan kong baboy,” ang pakli ni Doroy. “4 months pa lang 100 kg na, ang ganda pa ng laman.”

“Ako rin ay suwerte sa pagkahire dito. Umani ako ng 120 cavan sa palayan ko kaya me nagastos ako pagaayos ko ng papeles, “ ang sabat naman ni Onyong na taga Nueva Ecija.

“Mahina ang ani mo. Iyong palayan ko sa Tarlac ay 150 cavan ang inani ko, “ si Doroy uli at mukhang talagang lagi ay gustong siya ang magaling.

“Iyong palayan ko ay ginamit ko ang ilang bahagi sa pagtanim ng sitaw at talong kaya ganoon ang inani ko!” ang medyo asar nang sagot ni Onyong.

“Iyon din namang sa akin e, hindi lang sitaw at talong, mayroon pang pakwan at sibuyas, pero malaki pa rin ang inani ko. Nasa diskarte lang iyan e!” ang sagot ni Doroy.

“Ako naman, nagtry din magtanim sa aming likod ng bahay, kasi medyo malaki ang bakuran ko sa Pakil, Laguna. Nagpagapang ako ng sayote at me ilang puno ng kamatis.” Ang pasok naman ni Binong. “Ang sayote ko ay di gaanong lumaki pero ang kamatis ay halos gangga bola ng tennis ang laki.”

Dito medyo umiinit na ang yabangan at nagsimula na namang pumasok si Doroy.

“Me tanim din akong kamatis e, grabe ang bunga.” Ang bungad pahangin ni Doroy.

Bigla siyang pinigilan ni Teroy.

“Ang kamatis ko ay kasinliit lang ng aking kamao. Pag lumaki pa dito ang kamatis mo, tatama na sa iyo ang kamatis ko.” Sabi ni Teroy sabay turo sa kanyang kamao.

Parang binutas na lobo si Doroy. Tawanan ang lahat.

After that magkakasama kaming nanuod ng Enteng Kabisote at nagmeryenda ng pansit at pandesal.

—-00000—-

“No, and I ain’t lookin’ to fight with you. Frighten you or tighten you. Drag you down or drain you down. Chain you down or bring you down. All I really want to do, Is be friends with you. I ain’t lookin’ to block you up. Shock or knock or lock you up. Analyze you, categorize you. Finalize you or advertise you. All I really want to do. Is, be friends with you. I don’t want to straight-face you. Race or chase you, track or trace you. Or disgrace you or displace you. Or define you or confine you. All I really want to do. Is, be friends with you.” – Bob Dylan

Malayo pa sa bituka

After naming mamili ng isda ay dumeretso kami sa accommodation ng isa kong kaibigan upang ito ay linisin at doon bahabahigihin (nakaugnay sa post: https://clinquantlife.wordpress.com/2012/10/31/gustong-maqatifid-sa-isda/). Nasugatan siya habang naglilinis ng isda at medyo malakas ang labas ng dugo. Agad niya itong hinugasan at sinabon bago nilagyan ng gamot. Tinawag niya ang isa pang kasama at sinabing ipagpatuloy ang paglilinis dahil kumikirot ang nahiwa ng kutsilyo sa daliri niya.

“Malayo pa iyan sa bituka,” ang sabi ng kanyang kasama.

Natawa ako dahil naalala ko na ito ay isa sa mga kasabihan na hindi yata niluma ng panahon. Ginagamit pa rin hanggang ngayon. Ang kasabihan na iyan kasi ay pampalakas loob ng mga magulang, lolo o katoto natin kapag tayo ay nasusugatan. Kabaligtaran iyan naman ng mga sinasabi ng mga kalaro, mga di natin kabati “hala ka, lalabas diyan ang iyong kinain!” or the more threatening one “lalabas diyan ang pari!” Imagine mo meron ka palang pari sa loob ng iyong katawan.

Ako ay mga 5 taong gulang noon at kami ay nakatira noon sa San Andres, Quezon dahil doon nadestino ang Tatay ko sa pagtuturo sa elementarya ilang dekada na ang nakakalipas. Isang araw ako ay nasugatan sa daliri at humihikbi akong lumapit kay Nanay upang ipagamot ang sugat. Nakita ito ng Tatay ko at sinabing “para kang di lalake, malayo pa iyan sa bituka.”

Agad kong inilapit ang aking may sugat na daliri sa aking tiyan at sinabi ko sa Tatay ko, “o ayan, malayo pa ba iyan sa bituka!”

Ang hikbi ko ay napalitan ng palahaw ng iyak ng paluin ako ng Tatay ko dahil pilosopo raw ako.

—-00000—-

“Looking back on when I was a little nappy headed boy. Then my only worry was for Christmas what would be my toy. Even though we sometimes would not get a thing. We were happy with the joy the day would bring.” – Stevie Wonder

Yanu baga yan!

May isang FB Group na binuo upang magkakilakilala ang mga nagtatrabahong magkababayan (as in bayan) dito sa Saudi Arabia. Nagsimula sa iilan at sa kasalukuyan ay mayroon nang 145 na miyembro. Marahil ay wala pa ito sa 5% ng mga workers na taga bayan namin dito sa Saudi Arabia kaya inaasahan na ito ay madaragdagan pa.

Napakaganda ng sinimulang FB Group na ito dahil ito ay nagbunga ng:

1. Pagkakilakilala ng mga magkababayan
2. Sorpresang dito matatagpuan ang isang “long lost friend o classmate” (gf/bf puwede rin)
3. Paghihingahan ng mga alalahanin, tagumpay o mga concerns sa trabaho
4. Pagpapalitan ng mga kuwento sa buhay lalo na ang mga experience ng nakaraang panahon na nasa sariling bayan pa

Noong una, ang napansin ko, ang mga posts ay puro pagbati, mga jokes, mga motivational quotes, that I attributed sa misyon na nakasaad sa “About” face page ng FB Group, (to quote): “Binuo upang magkaroon ng ugnayan, mapalakas ang komunikasyon personal at sosyal, makapaghuntahan, ukol sa mga bagay tungkol sa ating bayan, sa kanyang kultura at pagkakilanlan.” Ngunit ng mga sumunod na buwan ay nagiging seryoso na at pumupunta na sa mga makabuluhang pag-uusap sa pamamagitan ng FB. Naiiba na rin ang mga tema ng mga photos na napopost. Nagmi-methamorphose na from a group into an organization at nakakagaan sa puso ang mga pagpapagal at pagsisikap ng Chairman ng grupo.

Cooperation and teamwork are trademarks of a group.

 Mayroon din akong naging group na ganito ang nasimulan sa FB sa pamamagitan ng isa kong lumang photo na sinalitan ko ng short description about the different personalities (serious and funny) at ilang kilalang mga food, produce, harvest, artworks, places, activities sa aming barangay. Mind you 389 so far ang comments at 422 ang likes nun. Lumago ang nasabing group at nag-aim na makatulong sa Barangay. Ngunit, dahil sa kawalan ng Vision, Mission at Objectives, nauwi sa pamamahagi ng mga groceries, items, suportang entertainment ang pagtulong. Short term ang naging pananaw, at nawalan ng Long term na objectives upang palakasin ang pamumuhay ng kababayan. After the excitement ng group na dulot ng mga nagpapasalamat sa biyayang naibinigay ng samahan, people expected for more.. regularly and mas malaki at mas mahal. Naging reliant na sa group ang mga tao and the group started experiencing the skid. Walang set of officers, constitution and by-laws at walang certifying or authorizing body na nagtatak sa grupo.

I am alarmed every time there is a group na mabubuo at ang group ay nagmamature at lumalago.. sa aking pananaw ay dapat na humakbang sa susunod na baytang, i.e. be an organization. And that is when I have suggested during the get-together-to-know-each-other meeting we had this vacation na magkaroon ng “kaluluwa” ang group, maging isang organization. Mawawala ang excitement, mapapawi ang kasabikan, pero ang “diwa” ng pagsasamahan ay lalong lalakas at lalago.

Photo now. Memorabilia tomorrow.

Magkaroon ng Mission Statement at the next step is to develop the specific objectives that are focused on achieving that mission. Objectives are the specific measurable results of the initiative laid in the Mission Statement.  An organization’s objectives offer specifics of how much of what will be accomplished by when.  

When should we create objectives? Palagay ko after na madevelop ang vision at mission statements at iyan ay napapanahon na para maisagawa na ang planning process at makita ang mga posibleng resources para matupad ang objectives.

Kumbaga sa puno, ang FB Group na ito ay naguumpisa nang mag-suloy, o maglabas ng mga sanga at dahon. Kailangan na ang nutrisyon na magbibigay lakas sa ugat, magpapatatag sa puno, magpapaberde sa dahon, magpapatigas sa sanga upang maging handa sa hitk na hitik na pamumunga.

Sabi nga ni Winston Churchill “ Every day you may make progress. Every step may be fruitful. Yet there will stretch out before you an ever-lengthening, ever-ascending, ever-improving path. You know you will never get to the end of the journey. But this, so far from discouraging, only adds to the joy and glory of the climb.”

Hindi naman tayo naghahangad na purihin sa ating layunin, kundi ang maihanda lang ang magandang daan para sa mga susunod na henerasyon. Maraming balakid, batikos, disappointments, kontra, fence sitters.. pero we have to go on. We can do it by doing the first step, together, by absorbing and keeping our inner pride and rowing in the same direction… Now.

—-00000—-

“Am I the only man you ever had. Or am I just the last surviving friend that you know. Open up your heart and let your feelings flow. You’re not unlucky knowing me. Harmony and me. We’re pretty good company. Looking for an island. In our boat upon the sea.” – Elton John